Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu

Zapraszamy na 1070 Czwartek Literacki

Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu zaprasza na 1070 Czwartek Literacki, który odbędzie się 10 maja (czwartek) o godzinie 18 w Café Księgarni Tajne Komplety, ul. Przejście Garncarskie 2, Wrocław. Gościem wieczoru będzie młody wrocławski pisarz sf Krzysztof Piskorski. Spotkanie poprowadzi Jacek Inglot. Autor został niedawno przyjęty w poczet członków SPP.

Krzysztof Piskorski – urodzony w roku 1982 wrocławski pisarz, publicysta, fan historii oraz fantastyki. Autor dziewięciu książek, który zdobył popularność dzięki zaskakującym fabułom oraz kreowaniu osobliwych światów. Zderzał już historię wojen napoleońskich ze steampunkiem i fantastyką (Zadra,2009, 2010), jak również polską rewolucję przemysłową z kabałą i podróżami w czasie (Krawędź Czasu, 2011). Jego cztery ostatnie powieści były nominowane do nagrody literackiej im. Janusza Zajdla, którą otrzymał ostatecznie wydany w 2013 roku Cienioryt – opowieść płaszcza i szpady w unikalnym świecie, gdzie cienie są czymś więcej niż tylko brakiem światła. Z kolei wydana w roku 2016 powieść Czterdzieści i cztery, w której słowiańska magia i dziwna technologia odmieniły epokę narodowych wieszczów, ponownie otrzymała nagrodę Zajdla, a dodatkowo nagrodę im. Jerzego Żuławskiego. Rosyjskie wydanie Cieniorytu zostało natomiast nominowane do tytułu książki fantasy roku 2017 przez największy rosyjskojęzyczny magazyn poświęcony fantastyce.

Swoje długie doświadczenie w tworzeniu tekstów każdego rodzaju: od literatury, przez gry i scenariusze, po słuchowiska, Krzysztof Piskorski przekuwa w ciekawe cykle prelekcji oraz wykładów. Jest częstym gościem fantastycznych konwentów i autorem poradników dla twórców fantastyki.           

Wody stryja Antona (fragment)

Wyszliśmy na powierzchnię po tygodniu, obładowani beczkami z Wodą Pamięci. Próbki rozeszły się po całym kraju i przez krótki czas o Riechtenau pisały gazety, a miasteczko pękało w szwach od przyjezdnych urzędników, profesorów, bankierów i przedsiębiorców.

Kilka osób chciało położyć rękę na odkryciu, ale stryj Anton był sprytny. Właścicielem kopalni pozostała górnicza kooperatywa, a każdy z jej członków prędko stał się bogaty. Większość rzuciła pracę i opuściła Riechtenau, by cieszyć się fortuną. Ale nie stryj. On pracował dalej, rozwijał wydobycie, zaplanował i zbudował rurociąg z otchłani. Wreszcie wpadł na plan przerobienia nieczynnego browaru, leżącego kilka mil od miasteczka, na rozlewnię wody, gdzie butelkowałby ją we wszystkich możliwych smakach – od malinowego po cytrynowy.

Stryj Anton potrafił dopiąć swego. Już po roku rozlewnia pracowała, zatrudniając prawie wszystkich w miasteczku, w tym mnie. Zostałem nadzorcą linii produkcyjnej, miałem swoją tweedową kamizelkę, zegarek z dewizką, solidną pensję. Stara mamusia płakała ze szczęścia, a wszystkie panny w Riechtenau się za mną oglądały.

Ledwie zauważyłem, że ze stryjem jest coraz gorzej. Pił dużo wody. Tyle, że ponoć jako jedyny sięgnął pamięcią aż do Kambru, Jury, Ordowiku oraz innych epok o imionach jak nazwy na etykietkach słodyczy ze sklepu kolonialnego. Nocami nie był człowiekiem, przemierzał długie linie genealogiczne pradawnych płazów i wijów o setkach odnóży, zabijał i był zabijany w ciemnych pramorzach.

Nie interesował się już rozlewnią. Czasem jeszcze schodził do otchłani obwieszony bronią, by w słabym świetle karbidówki odganiać strzałami z dwururki białe owady, podczas gdy pomocnicy naprawiali wodociąg. Potem regularne dostawy stały się tak ważne, że do ochrony rur skierowano z Bawarii kompanię strzelców górskich, więc i tego nie musiał robić.

Z tamtego okresu pamiętam głównie swój pierwszy samochód, swoją pierwszą kobietę, swoje drobne sukcesy. Nie to jak stryj, z którym już nie rozmawiałem, więdnął w oczach. Na koniec wyjechał, powierzając rozlewnię zastępcy, panu Oppitzowi, który ledwie dwa lata później powierzył ją mnie.

Stryj Anton umarł na serce po ogromnej libacji w najdroższym hotelu w Monachium. Żal mi, że wtedy nie przeżyłem jego śmierci tak jak powinienem, ale to były dzikie czasy. Przed naszymi oczyma świat zmieniał się jak w kalejdoskopie, byliśmy oszołomieni bogactwem, sławą. A dużo bardziej od losu Antona zajmowały nas rodzące się właśnie plotki o masowych zniknięciach.

* * *

Jest szósty grudnia, pierwszy tydzień adwentu, czwarty rok po odkryciu Wód Pamięci. Zostałem sam. Na podwórku rozlewni buczy elektryczny agregat. Snop żółtego światła pada mur, za którym sylwetki topól kołyszą się jak tubylcy, których w otchłani odkrył stryjaszek. W budzie przy bramie chrapie pies.

Chwilę patrzę na to przez okienko o małych, prostokątnych szybkach, a potem wracam do przerwanego obchodu. Krążę po pustych korytarzach rozlewni, mijam wysokie kadzie, przesuwam wzrok po obłościach miedzianych rur saturatorów, zaglądam w każdy kąt.

Nie boję się wcale złodziei ani sabotażystów. Poza patrolami nie mam po prostu nic do roboty. Rozlewnia stoi. Zbyt wiele nieodebranych skrzyń z butelkami zebrało się w magazynach. Nie ma też po co chodzić na górę, do miasteczka. Stałbym tam tylko pośrodku ryneczku, szarpany zimowym wiatrem, a domy patrzyłyby na mnie rzędami zabitych na głucho okiennic. Nikt bowiem nie mieszka już w Riechtenau.

Ostatnia osoba, którą widuję, to kierowca dostawczej ciężarówki. Czasem przyjeżdża po kilka skrzynek i przywozi mi gazety. Według niego w Hirschenbergu zostało tylko parę tuzinów ludzi. Gdy był u rodziny w Breslau, widział całe kwartały kamienic, gdzie nie mieszka już nikt.

Wszyscy opuszczają ten świat. Zbyt długo trwało, nim odkryliśmy efekt uboczny picia wód z otchłani. Wizje, które zsyłają, to więcej niż sny. To prawdziwe okna w przeszłość. Gdy grupa osób jednocześnie wyśni taki sam sen, ich wizja staje się na tyle mocna, realna, że po prostu ich połyka. Rozpływają się w powietrzu, z zamglonymi oczyma i szeroko otwartymi ustami; wpadają w inny nurt historii, jak w dziwacznej opowiastce o tysiącu Żydów, którzy muszą wspólnie wyśnić Eden, by ludzie wreszcie go odzyskali.

Mimo tego zagrożenia ludzie nadal piją Wody Pamięci. I znikają, znikają…

A ja? Pięć razy na dobę patroluję rozlewnię. Przechodząc przy głównym zbiorniku zwykle muszę trącić kijem swojego ostatniego pracownika, Alberta – Polaka, który kiedyś na sankach uderzył głową w drzewo, dlatego jedynym zawodem, jakiego potrafił się wyuczyć, było zamiatanie podłóg. Wiem, że mimo surowego zakazu, który ustanowiłem po wyjeździe stryja, Albert podpija wodę. Potem śpi z otwartymi powiekami, a w oczach błyszczą mu łany zboża i szumią szmaragdowe gęstwiny, ocierające się lubieżnie o palisadę jakiegoś słowiańskiego grodu.

Nie wiem czemu Albert wciąż tu jest. Albo imbecyle nie potrafią śnić dość mocno, albo nikt inny na całej Ziemi nie dzieli z nim jego snu. Tak czy inaczej, gdy przyłapuję go na śnieniu, uderzam go kijem i na chwilę wraca do tego świata. Przytomnieje, przeprasza, zabiera się do zamiatania. Wiem, że to na darmo, że gdy tylko odejdę, położy się gdzieś znowu. Ale chcę jeszcze zachować pozory porządku. Sam codziennie rano odbijam kartę w maszynie przy wejściu do rozlewni.

Po ostatnim obchodzie, tak jak teraz, mam spokój. Idę więc do stryjowej biblioteki, do jego mieszkania w przybudówce, by czytać pachnące skórą i bibułą książki o Indianach, odkrywcach i dalekich podróżach. Zatoczywszy wielką elipsę wróciłem bowiem do lektur z czasów dzieciństwa.

Może ten świat ma jeszcze jakąś przyszłość. Może nie. Wiem jedno: nie będę pił wód stryja Antona. Nie zamierzam pozwolić, by wessała mnie inna, wyśniona epoka, choćbym pozostał ostatnim człowiekiem.

Zegar wybija pierwszą w nocy.

Tłusta ćma tłucze się o klosz lampy.

Stare topole szumią na nocnym wietrze, a ja drżącymi dłońmi gładzę skórzane oprawy książek. Drzemią w nich moje sny z dzieciństwa, których nikt w miasteczku nigdy ze mną nie dzielił.

I czasem tylko, gdy głowa robi się już ciężka, tuż przed osunięciem się w niespokojny sen, nachodzi mnie niepokojąca myśl co było pierwsze: ślepi ludzie-aksolotle i niezwykłe źródło w otchłaniach pod Rietchenau – czy moje marzenia o nim.

Krzysztof Piskorski

Projekt sfinansowany przez Miasto Wrocław.

Zapraszamy na spotkanie z Waldemarem Okoniem

Waldemar Okoń. Fot. Krzysztof Saj

Wrocławski Dom Literatury oraz Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu zapraszają na spotkanie autorskie, które odbędzie się 22 lutego (w czwartek) o godzinie 18 w Klubie Proza (ul. Przejście Garncarskie 2, Wrocław). Gościem wieczoru będzie wrocławski pisarz Waldemar Okoń, autor książki Jestem jak echo. Rok 1983, opublikowanej nakładem Wydawnictwa Warstwy. Rozmowę z autorem poprowadzi prof. Justyna Bajda z Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Spotkanie poprzedzi spektakl inspirowany książką Waldemara Okonia, w reżyserii Moniki Reks.

Waldemar Okoń, ur. w 1953 roku we Wrocławiu, absolwent filologii polskiej i historii sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego, specjalizuje się w historii sztuki XIX i XX wieku. Opublikował zbiory studiów poświęconych tej epoce m.in. w książkach w książkach: „Sztuka i narracja” (1988), „Alegorie narodowe” (1992), „Sztuki siostrzane” (1992), „Wtajemniczenia” (1996), „Stygnąca planeta” (2002). „Przeszłość przyszłości” (2005). Wydał również tomy poezji „Wiersze północne” (1989), „Poematy nadziemne” ( 2000), „Stonehenge” (2001), „Wersy dla Orfeusza” (2003), „Księga wersów” (2004), „Atlantyda” (2007), „Motyw Tespazjosa” (2013), scenariusz widowiska teatralnego pt. „Antoni S. czyli Wieża Babel” (1995), tomy prozy poetyckiej „Zapisy bez daty” (1998), „Niebezpieczne małe prozy” (2015), „Max z drugiej strony ulicy” (2015), „Granice pytań” (2016), monografie „Jan Matejko” i Stanisław Wyspiański” (1998) oraz „Kresy w malarstwie polskim” (2006). Ostatnio w Wydawnictwie Warstwy ukazał się tom prozy „Jestem jak echo. Rok 1983”. Stypendysta Fundacji Lanckorońskich i Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Nauce Polskiej, zdobywca Nagrody im. ks. Szczęsnego Dettloffa, trzykrotny laureat Nagrody Ministra Edukacji Narodowej, od 1996 roku członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Pracuje w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego, obecnie na stanowisku profesora nadzwyczajnego.

Jestem jak echo. Rok 1983

WALDEMAR OKOŃ

PREMIERA luty 2018

Jestem jak echo. Rok 1983 – to niezwykły, prowadzony na przestrzeni jednego roku dziennik poetycko-intelektualny, którego żywiołem jest retrospekcja ukazująca blaski i cienie czasów PRL-u. W zapiskach tych sięga Autor m.in. do lat dzieciństwa i wcześniejszych, doszukując się w z pozoru błahych, przypadkowych i zwyczajnych zdarzeniach istoty minionego czasu postrzeganej poprzez doświadczenia polskiego intelektualisty i pisarza ukształtowanego w drugiej połowie XX wieku. Mnemosyne – muza pamięci – spotyka się tu z Klio – muzą historii, a towarzysząca im Kaliope sprawia, że otrzymujemy prozę poetycką wysokiej próby.

Zapraszamy na 1069 Czwartek Literacki
Dyskusja panelowa o literaturze dolnośląskiej

Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu zaprasza na 1069 Czwartek Literacki, który odbędzie się 14 grudnia (czwartek) o godzinie 18 w klubie Proza, ul. Przejście Garncarskie 2, Wrocław, Wrocławski Dom Literatury (II piętro). W programie spotkania dyskusja panelowa na temat: „Czy Dolny Śląsk potrzebuje literatury dolnośląskiej?”, prowadzona przez Jacka Inglota i Gabriela Kamińskiego, z udziałem Jerzego Skoczylasa, Pawła Piotrowicza i Waldemara Okonia. W czasie spotkania członkowie zarządu wrocławskiego oddziału SPP, Magdalena Zarębska i Krzysztof Rudowski, zaprezentują projekt zorganizowania we Wrocławiu Dolnośląskiego Festiwalu Literatury „Rondo Europy”.

Członkowie wrocławskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (fot. Wacław Grabkowski)

Już sama historia Dolnego Śląska – który u swojego zarania był jedną z istotnych dzielnic piastowskiej Polski, następnie znaczącym regionem królestwa Czech, ważną prowincją państwa Habsburgów, a w końcu częścią Niemiec, w zestawieniu z wyjątkowo zróżnicowaną  ludnością, osadnikami przybywającymi po II wojnie światowej dosłownie ze wszystkich regionów Polski, wśród których znajdowali się również Ukraińcy, Łemkowie, Żydzi czy ludność romska – świadczy o bogactwie kulturowym naszego regionu, które karmiło się i karmi wieloma wpływami, a przez to charakteryzuje je szczególna specyfika.

Tę wyjątkowość krainy nad Odrą potwierdzali i potwierdzają nadal dolnośląscy i wrocławscy twórcy, głównie w dziedzinie literatury, która w bezpośredni sposób odnosi się do tego wyjątkowego dziedzictwa i niespotykanej w innych regionach Polski różnorodności. Nigdy jednak nasz region, a w szczególności Wrocław, jego stolica, nie wypracował nośnego sposobu promocji miejscowych twórców; być może ze względu na brak ciągłości kulturowej, jaką w odróżnieniu od nas ma Warszawa, Kraków czy nawet Poznań, może z powodu daleko posuniętej centralizacji państwa, a może po prostu z braku myślenia o własnym regionie jako o wartości samej w sobie.

Najwyższy czas, aby ten stan rzeczy się zmienił, a proponowany przez wrocławski oddział SPP Dolnośląski Festiwal Literatury, mający w swoim głównym założeniu przede wszystkim promocję pisarzy z Dolnego Śląska, a również lepsze wzajemne poznanie się twórców z różnych miejscowości naszej małej ojczyzny, powinien to w dużym stopniu umożliwić. Z kolei konfrontacja z pisarzami z innych regionów Polski, a być może także z zagranicy, stałaby się najlepszym sposobem popularyzacji naszych „lokalnych” twórców.

Zapraszamy do dyskusji!

Spotkanie odbędzie się w ramach Wrocławskich Spotkań Literackich, cyklicznego przedsięwzięcia objętego patronatem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddziału we Wrocławiu i Wrocławskiego Domu Literatury.

Zapraszamy na Pomosty literackie
Spotkanie nr 8

Współcześni wrocławscy pisarze mówią o swojej twórczości i przypominają sylwetki nieżyjących koleżanek i kolegów. Zapraszamy do literackiej podróży przez przeszłość i teraźniejszość.

Księgarnia Wratislavia oraz Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu zapraszają na spotkanie autorskie, ósme z cyklu „Pomosty literackie”, które odbędzie się 30 listopada (w czwartek) o godzinie 18 w Księgarni Wratislawia (plac Legionów 14, Wrocław). Gościem wieczoru będzie wrocławski poetka, pisarka i eseistka Urszula Benka. Spotkanie poprowadzi Jacek Inglot. W drugiej części spotkania jego uczestnicy przypomną sylwetkę i twórczość pisarki Anny Kowalskiej, zmarłej w 1969 roku.

Urszula Małgorzata Benka – poetka, prozaik, autorka esejów, krytyk sztuki, tłumaczka literatury francuskiej i angielskiej. Doktor humanistyki, studiowała także psychologię. W latach 1983-1987 przebywała we Francji. W 1987 wyjechała do USA. Była stypendystką rządu francuskiego, Europejskiej Organizacji Niezależnych Intelektualistów w Paryżu, dwukrotnie stypendystką Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Rządu Saksonii. Członek nowojorskiego PEN Club. Twórczość Urszuli Benki była tłumaczona na wiele języków, m.in. na angielski, czeski, fiński, francuski, niemiecki, szwedzki, rosyjski. Opublikowała m. in. tomiki poezji: Chronomea (1977), Dziwna rozkosz (1978), Nic (1984), Perwersyjne dziewczynki (1984), Ta mała Tabu (1992), Kielich Orfeusza (2003) oraz tom prozatorski O (1998) i zbiór esejów Psychomitopolityka (2005), wyróżniony przez Fundację Kultury. W 2009 roku napisała powieść pt. Magdalena (niepublikowana).

Anna Kowalska (ur. w 1903 r. we Lwowie, zm. w 1969 r. w Warszawie), pisarka, przed wojną aktywna w lwowskim środowisku literackim, w czasie wojny brała udział w konspiracyjnym życiu literackim Warszawy, uczestniczyła w Powstaniu Warszawskim. Debiutowała w 1931 r. powieścią Catalina napisaną, podobnie jak kilka innych książek, razem z mężem, filologiem klasycznym Jerzym Kowalskim. Sama także wiele publikowała, wydała m.in. książki: Safona, Ołtarze, Ptasznik, Szczelina i Na rogatce (powieść autobiograficzna). Wieloletnia przyjaciółka i towarzyszka życia Marii Dąbrowskiej, z którą z przerwami mieszkała prze wiele lat w okresie od 1943 r. do jej śmierci w 1965. Po wojnie Kowalska działała w ZLP, należała do PEN Clubu, w 1964 r. podpisała list do premiera Cyrankiewicza w sprawie wolności kultury (tzw. List 34). Anna Kowalska należy także do pionierów polskiego życia literackiego we Wrocławiu, osiadła tu z mężem w 1945 r. (Jerzy Kowalski organizował filologię klasyczną na Uniwersytecie Wrocławskim). Zamieszkali na Karłowicach, w willi przy ul. Samuela Bogumiła Lindego 10. Po śmierci męża (w 1948 zmarł na raka) pisarka pozostała we Wrocławiu i aktywnie włączyła się w życie literackie i intelektualne miasta, w latach 1947-1952 była współredaktorem słynnego kwartalnika „Zeszyty Wrocławskie”. W 1954 roku przeniosła się do Warszawy, ale nadal chętnie przyjeżdżała do Wrocławia, uczestnicząc w miejscowych wydarzeniach literackich. W 2016 roku nakładem wydawnictwa Iskry ukazały się jej Dzienniki.

Anna Kowalska „Dzienniki” (fragment)

15 stycznia 1951 

Zadzwonił Miłosz. Nie zapytał mnie słowem o mnie, a owszem: wyszła pani za mąż? Gdyby ktoś mnie zapytał o jego stosunek do mnie, nie umiałabym go określić. Dwa razy pocałował mnie, z niezwykłą delikatnością powiedział: „jestem szczęśliwy, że panią znam”. A zresztą jego sposób bycia, ale tylko gdy jesteśmy sami, sposób wpatrywania się, odmienny ton głosu, określa ten stosunek. Mowy nie ma o miłości, a nawet przyjaźni, nie zatroszczyłby się, czy żyję, ale widzenie to jest dla niego przeżyciem. Jest i dla mnie.

21 lutego 1951 

Wczoraj o siódmej wieczorem Żukrowscy. Przynieśli wieści: Miłosz poprosił o prawo azylu; podobno odziedziczył dom pod Fontainebleau po Oskarze Miłoszu.

18 marca 1951 

Rano od dziewiątej na V Zjeździe Kół Polonistycznych. Referat wygłosił Jacek Trznadel z drugiego roku polonistyki. „Mój” Trznadel, który przepisywał mi przez dwa lata na maszynie. Wybrane cytaty z „Trybuny Ludów”, udowadniające, że Mickiewicz jak na swój czas i możliwości był postępowy, najbardziej postępowy w Polsce ówczesnej. Kończyło się cytatem z Róży Luksemburg o Mickiewiczu.

3 kwietnia 1951 

W ostatnią sobotę byłyśmy z Tulą [Maria Kowalska, prawie pięcioletnia wtedy córka Anny] u Tuwimów w Aninie na zaproszenie „Stefci”. Willę ich na nasze stosunki można nazwać pałacem. Sam Tuwim ją tak nazywa. Przypomina żywą ilustrację z miesięczników angielskich. Urodę i elegancję stanowi sama architektura. Nieliczne meble, dużo pięknych kretonów w kwiaty – kanapa, fotele i zasłona.

Tuwim wygląda na cierpiącego. Mój Boże. Ten wybitny poeta mówi o komunizmie takie banały, jakie się słyszało z ust żydowskich bogaczy przed wojną. Ale cóż wie, ten chorowity pan, mający szofera, pielęgniarkę, sekretarkę, kucharkę, ogrodników i pokojowe, książki z Ameryki, żyjący w odosobnieniu hermetycznym.

Przedostatnią noc M. nie spała i okrutne mówiła mi rzeczy, jak w ataku demencji. Nie może mi darować wizyty u Tuwimów z Tulcią, wizyty u Jasiów [Jana i Ireny Parandowskich] itd. Tak jakby to w czymkolwiek umniejszało nasz stosunek, naszą przyjaźń. A przecież bliższa mi jest, droższa niż przed ośmiu laty, kiedy to była przygoda, a o przyjaźni prawdziwej ani mi się wówczas śniło.

15 maja 1951 

Oświadczenie w sprawie plebiscytu pokoju, wygłoszone przeze mnie w radiu drewniane.

5 lipca 1951 

Ta epoka będzie niema. Ani jednej pozycji na wysokości chwili, problemów, dramatycznych powikłań, morza cierpień, rozpaczy, buntu, wyrzeczeń, wiary i pracy bohaterskiej. Pisarze przestali wierzyć, że mają oni sami coś do oznajmienia, orzeczenia. Zdegradowani, z nosem przy ziemi, z karkiem pochylonym – milczą, skomlą, liżą, węszą albo się wściekają.

Warszawa literacka robi się coraz bardziej podobna do tej z czasów sanacji. Paradis – wódka, tańce, kariery, sztuka oficjalna, cynizm.

Więcej „Pomostach literackich” na podstronie projektu.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Zapraszamy na Pomosty literackie
Spotkanie nr 7

Współcześni wrocławscy pisarze mówią o swojej twórczości i przypominają sylwetki nieżyjących koleżanek i kolegów. Zapraszamy do literackiej podróży przez przeszłość i teraźniejszość.

Księgarnia Wratislavia oraz Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu zapraszają na spotkanie autorskie, siódme z cyklu „Pomosty literackie”, które odbędzie się 16 listopada (w czwartek) o godzinie 18 w Księgarni Wratislawia (plac Legionów 14, Wrocław). Gościem wieczoru będzie wrocławski pisarz Jerzy Pluta. Spotkanie poprowadzi Gabriel Kamiński. W drugiej części spotkania jego uczestnicy przypomną sylwetkę i twórczość wrocławskiego pisarza, Ernesta Dyczka, zmarłego w 2014 roku.

Jerzy Pluta z prywatną nagrodą jerozolimską (biała jarmułka) 2017, za „Tysiąc pierdołek”, fot. Maria Pluta

Jerzy Pluta – ur. 1942 r., prozaik, krytyk literacki, edytor, ornitolog amator. Urodził się na Górnym Śląsku, gdzie spędził dzieciństwo i wczesną młodość. Od 1960 r. mieszka na Dolnym Śląsku. W latach 1960-1965 studiował filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim im. Bolesława Bieruta; na tejże uczelni na podstawie rozprawy „Proza Henryka Worcella” uzyskał w 1975 r. stopień doktora nauk humanistycznych. Od końca października 1965 r. do lipca 1969 r. pracował w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich-Bibliotece PAN. Debiutował opowiadaniami w prasie społeczno-kulturalnej w 1963 r. (Odra, Tygodnik Kulturalny). Współinicjator i w latach 1966-1970 członek „Ugrupowania Literackiego 66”. W latach 1995-2002 redaktor, edytor i autor naczelny zeszytów literackich Przecinek. W 1975 r. otrzymał Nagrodę Literacką im. Stanisława Piętaka (za książkę Okruchy epopei), a w 1980 r. – Nagrodę Fundacji im. Kościelskich w Genewie (za powieść Sto czyżyków). Wydał m. in.: Pas. Opowiadania,1967; Konie przejadają Polskę. Opowiadania i opowiastki, 1974, Sto czyżyków (i piórko rajskiego ptaka). Powieść, 1978; Stacja metra: Franz Kafka. (Małe prozy dawne i nowe), 1994; W maju 2010 roku ląduję bezpiecznie na placu Czerwonym w Moskwie. Małe prozy niepolityczne, 2011.

W 2016 ukazały 2 książki Jerzego Pluty: w Wydawnictwie Warstwy – zbiór małych próz Tysiąc pierdołek o pichceniu grochu z kapustą i kawiorem (wyróżnienie za projekt graficzny dla Małgorzaty Rybickiej w konkursie Tokyo TDC Annual Awards 2017, wyróżnienie w dziale „Literatura piękna” w 57. Konkursie Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek „Najpiękniejsze książki 2016 r.”), a w Wydawnictwie OKiS Arch2pelag – reedycja w jednym tomie Przecinka („Książka miesiąca” miesięcznika „Twórczość” 2017, nr 4).

Ornitolog amator: od 1956 roku prowadzi obserwacje stadnych zachowań czyżyków (Spinus spinus) i wróbli (Passer domesticus)), zwłaszcza balkonowych; dociekliwym czytelnikom niektóre wyniki badań udostępnia w utworach prozatorskich.

Ernest Dyczek, ur. 1935 w Bielsku na Śląsku Cieszyńskim, zm. w 2014 we Wrocławiu, poeta, prozaik, tłumacz literatur niemieckojęzycznych, redaktor, wydawca. Do 10. roku życia nie znał języka polskiego, uczęszczał początkowo do niemieckiej szkoły podstawowej. Studiował zaocznie bibliotekoznawstwo i filologię polską na UWr. Jest autorem trzech tomów poezji (Miejsca doznane, 1965, Cień, 1972, Nocne pasjanse (trzy poematy),1977), dwóch tomów opowiadań (Pierwsza wypłata, 1969, Długa noc, 1975) oraz trzech powieści (Autosja, 1983; Manuskrypt Diabła, 1990; Biała Dama, 1991), a także dwóch nie wydanych powieści (Mortalia – 1982; Wratislavia – 2004) oraz przekładów, m.in. Kalkwerk i Beton Thomasa Bernharda (wspólnie z Markiem F. Nowakiem) i Rozmowy z Kafką Gustava Janoucha (wspólnie z Januszem Borysiakiem), Dezerter (tom opowiadań) Gerharda Amanshausera (część opowiadań przełożył Janusz Borysiak) oraz autorem dwujęzycznej, polsko-saksońskiej antologii poetyckiej Zielona granica (Die grüne Grenze). Odznaczony złotą odznaką „Zasłużony dla Województwa Wrocławskiego i Miasta Wrocławia (1981) i wyróżniony odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1999).

Ernest Dyczek, Z „Dziennika” (fragment)

Wtorek, 2 stycznia 2001 – Cieszyn.

Źle przespana noc. W pokoju było za chłodno, a poza tym radykalna zmiana powietrza i trzymający w klinczu stres. Jest ósma rano, już po wzięciu prysznica, po ubraniu. Na śniadanie zejdę o wpół do dziewiątej – potem albo na cmentarz, albo do Czeskiego Cieszyna, ale raczej na cmentarz. Ślisko na chodnikach, a mam „łyse” podeszwy. Może dziś posypią? Wątpliwe. Cieszyn może ten sam, ale już nie ci sami ludzie – ubeckie pomiotło. Wtedy, w czasach mojego dzieciństwa, dozorcy wstawali o czwartej rano, żeby usunąć śnieg z chodników, a zlodowaciałe pozostałości posypać popiołem wygarniętym z kaflowych pieców. Do szkoły szło się bezpiecznie, starzy ludzie też szli bezpiecznie na ranne nabożeństwa do swoich kościołów. I po zakupy gospodynie szły bezpiecznie. To nie świat się zmienił na gorsze, to zdecydowanie ludzie sparszywieli. Rozregulowany człowiek… Po dwudziestu wiekach chrześcijaństwa, tej najbardziej obłudnej religii, człowiek musiał się zepsuć. Chrześcijanin to synonim obłudnika. Nie spotkałem jeszcze w swoim życiu chrześcijanina, który nie byłby obłudnikiem. Żyją z obłudy, żywią się obłudą. Człowiek wkraczający w trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa jest już nie do naprawienia.  Ale… jeszcze gorsi są muzułmanie, jeszcze gorsi buddyści et company. W ogóle już niemal nie sposób żyć, a ściślej współżyć z ludźmi zupełnie rozregulowanymi przez religie i ideologie i polityczne aberracje. Kolekcja idiotów maniakalnych. Zatracili to, co w człowieku było cechą najcenniejszą: spolegliwość… drugi człowiek mógł tylko co najwyżej służyć pomocą, natomiast nigdy nie mógł być zagrożeniem. Dziś jest wyłącznie zagrożeniem: albo chce cię skrzywdzić, albo wykolegować, albo wykorzystać, okpić, wydrwić, wciągnąć do swojej konfraterii, coś od ciebie wyłudzić, czegoś od ciebie się domaga, coś usiłuje ci zabrać, wyrwać, wymusić… Wyciągają łapska po nie swoje… A jeśli nie chcesz dać dobrowolnie, to ściągną przymusem – podatki od wszystkiego, nic nie dając w zamian.

 

Później – Český Tešin.

Należałoby się Czechom zbalcerowanie – tu widać jak na dłoni, że brak Balcerowicza w Czechach im się nie przysłużył. Jeśli za komuny ogląd zewnętrzny polskiego i czeskiego Cieszyna wypadał zdecydowanie na korzyść czeskiego, to teraz jest dokładnie odwrotnie. Co prawda, ceny są tu z całą pewnością łagodniejsze dla mieszkańców, ale zarówno zaopatrzenie jak i tzw. „wystrój” wyraźnie na niekorzyść. Za kawę w dość (tzn. bardzo) wygodnej restauracji zapłacę 20 koron, czyli niecałe 2 złote. Nigdzie w Polsce, poza własnym domem, nie byłoby to możliwe. Obiad zjem za niewiele ponad 50 koron, czyli za nieco ponad 5 złotych. Konieczny będzie Balcerowicz, inaczej gospodarka im całkiem padnie.

Hałas z głośnika umieszczonego nade mną. Przerażająca i porażająca jest ta prymitywna niby młodzieżowa muzyczka połączona z zawodzeniem bezsłuchowych piewoszków i piewoszek.

(Przy moim stoliku usiedli jacyś wygłodniali już o godz. 11-tej Polacy. Porcje-olbrzymy zajęły niemal cały stolik – półmiski jak trzy normalne talerze – żarcie już zwabiło muchę… muchę w styczniu zobaczyć – co też to może być?)

Dochodzi 12-ta. Chyba też zjem tu obiad i po obiedzie wrócę do Cieszyna. Tu nuda… „Nudzę się czarcie” – a żarcia jak nie ma, tak nie ma, choć minęło już pół godziny – tylko wino podał kelner.

Więcej „Pomostach literackich” na podstronie projektu.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

XXVII TURNIEJ JEDNEGO WIERSZA IM. RAFAŁA WOJACZKA
WYNIKI!!!

26 października 2017 roku w klubokawiarni Mleczarnia (Wrocław, ul Włodkowica 5) odbyła się XXVII edycja Turnieju Jednego Wiersza im. Rafała Wojaczka, organizowanego tradycyjnie od 1990 roku przez wrocławski oddział Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W konkursowym jury zasiedli Gabriel Leonard Kamiński, Ewa Sonnenberg oraz Waldemar Okoń. Sędziowie wysłuchali wierszy 21 autorów.

Nagrody otrzymali: I. (1000 zł) Gabriela Iwińska, dwie równorzędne II. (po 500 zł) Agnieszka Wojciechowska i Justyna Sieniuć, dwie równorzędne III. (po 200 zł) Maja Hypki-Grabowska i Jakub Sęczyk. Przewodniczący jury, Gabriel Leonard Kamiński, w wygłoszonym po turnieju podsumowaniu podkreślił wysoki poziom artystyczny wyróżnionych utworów.

Przed turniejem odbyło się, w ramach specjalnego 1068 Czwartku Literackiego, spotkanie z poetą i redaktorem Radosławem Wiśniewskim. Imprezę prowadził Jacek Inglot.

TEKSTY NAGRODZONE

 

Gabriela Iwińska (I nagroda)

Czuwanie

 

Kiedy się obudzisz ja już będę czuwać, czy śmierć

nic od nas nie chce. Wiem –

w szpitalach żarówki zasypiają na krótko,

budzą się z krzykiem, jak po złym śnie, nagle.

Wenflony przerywają rozmowę z ciałem, oczekują

posiłku.

Kiedy odchodzisz mogę popatrzeć na śmierć,

która jest z nocy, z szeptu kroplówki, z dobranoc pielęgniarki.

Ma ładne oczy, ale nie patrzy na mnie. Jeszcze

nie teraz. Jeszcze czasownik rozdzielić

nie jest w zasięgu jej ręki.

 

 

Agnieszka Wojciechowska (II nagroda)

 

Przystań na chwilę

 

mówili, że gdy zobaczę światełko w tunelu, mam iść.

widzę trzy światła i nie wiem gdzie, dwa to przednie

halogeny taksówki, trzecim jest wejście do klubu.

siadam na skraju plecaka w kształcie Irlandii. granice

wytrzymałości zapełniają się korowodem przechodniów.

 

siedem grzechów głównych wyciąga do mnie ręce.

ściskam iPhona i szukam znajomej twarzy. na Facebooku

znają tysiąc siedemset pięćdziesiąt trzy osoby,

ale nikt na przejściu dla pieszych. muszę zadzwonić,

tylko nie mam do kogo. o trzeciej nad ranem

 

wszyscy się wyciszyli. patrzę do góry i czuję,

jak do podniebienia przykleja się karma.

 

 

Justyna Sieniuć (II nagroda)

Piosenka turystyczna

 

Milczysz, że aż bolą uszy. Zakrywam je dłońmi,

ale nie są szczelne. Kopiesz stół i przepraszasz.

Mylisz nogi przedmiotu z ludzkimi.

 

Śmiejesz się z pieśni o górach.

Dla ciebie wszystkie są na jedną linię.

Wierzyłam, że nasza kompozycja brzmi jak Chopin,

a nie piosenka turystyczna.

 

Wierzyłam w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny,

palenia rzucanie, nasze obcowanie, grzechów odpuszczenie,

ciał wspólne wstawanie.

 

Milczysz, więc już nic nie słyszę,

oprócz linii melodycznej piosenki o górach.

 

 

Maja Hypki-Grabowska (III nagroda)

* * *

 

przyszedł do mnie Bóg

gdy leżałam w łóżku

miał twoje dłonie i twój zapach

powiedział mi że nie istnieje

gdy zbyt długo przymykam powieki

 

 

Jakub Sęczyk (III nagroda)

The (Little) Love Nest

 

Nadeszły dni zimorodka i rzeka wygładziła się jak podczas dziwnego lata,

gdy obręczą ramion wyświetlając horyzont, z dna ciała szepnęłaś: Rezerwat.

Chciałem biec, zmieszałem kroki, mówić, głos wyprzedził mnie o oddech i złoto

piasku, który sycząc ukrywał brzegi ciemnej szosy.

Chciałem otworzyć cię jak trzcinę i majacząc pić, płynącą cedrem i cynamonem,

nad brzegami Natron Lake szeptać spiesznie: spoza idzie burza.

 

W końcu nadeszły dni zimorodka i odeszła w niepamięć burza,

a brak przejął oczywistość wagi i miary ciała. Od lat już lata

źle wyświetlanego przez pamięć, pamiętać nie chcę. To pachnące cynamonem

i kasją falują granice twojego ciała, a fala przeciera granice w Rezerwat:

bez miejsca, popiołu. I chcę krzyczeć, bo wzwyż czarnej szosy

miga płomień, martwy, jak złoto twoich włosów, jak złoto,

 

którego blask pada cieniem tylko na dni zimorodka

Imprezę wspiera finansowo Gmina Wrocław.

Turniej Jednego Wiersza im. Rafała Wojaczka
26 PAŹDZIERNIKA – XXVII EDYCJA!

Wrocławski Oddział Stowarzyszenia Pisarzy Polskich zaprasza na XXVII edycję Turnieju Jednego Wiersza im. Rafała Wojaczka, który odbędzie się 26 października (czwartek) w Klubokawiarni Mleczarnia (ul. Włodkowica 5, Wrocław). Początek imprezy o godzinie 18.00.

W puli nagród 2400 zł!
Pierwsza nagroda 1000 zł!

Konkurs jest przeznaczony dla młodych twórców (do 35 lat) i polega na publicznym zaprezentowaniu jednego oryginalnego i nie publikowanego wcześniej wiersza o rozsądnej długości (powinien zmieścić się na stronie maszynopisu, papierową kopię utworu deponuje się u przewodniczącego jury). Sędziować będzie jury w składzie: Gabriel Leonard Kamiński (przewodniczący), Waldemar Okoń, Ewa Sonnenberg.

Uwaga: aby otrzymać nagrodę, trzeba mieć przy sobie dane potrzebne do wypełnienia umowy o dzieło (NIP, PESEL itd.).

Przed turniejem, w ramach specjalnego 1068 Czwartku Literackiego, odbędzie się spotkanie z poetą, redaktorem i prozaikiem Radosławem Wiśniewskim. Spotkanie poprowadzi Jacek Inglot.

Radosław Wiśniewski – ur.1974 – absolwent psychologii UJ, były urzędnik, dyrektor wiejskiego domu kultury, wykładowca, pizza driver, obecnie sprzedawca hurtowy urządzeń niskoprądowych. Mieszka w Kiełczowie, pracuje we Wrocławiu, związany z Brzegiem. Pisze wiersze, publicystykę, prozę, krytykę. Autor kilku książek z wierszami – ostatnio wydane „Inne Bluesy” (Olkusz 2015), „Psalm do św. Sabiny” (Brzeg 2016), „Dzienniki Zenona Kałuży” (Łódź 2017).

Wiersze, szkice i fragmenty prozy były tłumaczone i publikowane w języku niemieckim, angielskim, hiszpańskim, ukraińskim oraz węgierskim. Jest współzałożycielem Stowarzyszenia Żywych Poetów z Brzegu, byłym redaktorem naczelnym ex-kwartalnika „Red.”, wieloletnim współpracownikiem „Odry”, „Studium”, „Undergruntu” oraz kilku innych nieistniejących pism literacko-artystycznych. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2004 i 2016), Baltic Centre For Writers nad Translators w Visby (2009 i 2013) a także Funduszu Popierania Twórczości ZAIKS (2017). Obecnie na wydanie czeka debiutancka proza pod roboczym tytułem „Trans-migracja” oraz zbiór wierszy pod tytułem „Kwestionariusz Putinowski oraz inne medytacje w czasach post-prawdy”. Pracuje nad większą prozą pod tytułem „Stowarzyszenie Żywych Poetów”, zbiorami opowiadań „Blues”, „Pewnego pięknego dnia” oraz „Biurwa” oraz kolejnym zbiorem wierszy, na razie bez tytułu.

Radosław Wiśniewski

JONASZ

znajdź psa a znajdę kij mówi Pan, który rządzi

w centrali rybnej kiedy sprzedaje mi żywego

rybaka a ja nie zaprzeczam. wiedziałem, że tak

to się skończy, będziemy jedli siebie na znak

 

nawrócenia. dlatego radzę ci łykaj je w całości

zachowuj pęcherze pławne i zszywaj w większy

balon. proszę, bądź listem do pustego zgromadzenia

w niniwie  ale nie daj się nabijać w wieloryba

 

czy inną butelkę. gdy to mówię czuję ości w piersi.

tak modli się ryba  wrastająca we mnie strzelistym

milczeniem. tego uczucia nie oddam za żaden ląd.

chcę skrócić już tylko ten film. wysiadam i idę

 

do brzegu, tam gdzieś jest to miasto i słup

na którym zamieszkam znam napisy końcowe.

bóg mi świadkiem.

 

(z tomu „NeoNoe”)

Imprezę wspiera finansowo Gmina Wrocław.

Zapraszamy na Pomosty literackie
Spotkanie nr 6

Współcześni wrocławscy pisarze mówią o swojej twórczości i przypominają sylwetki nieżyjących koleżanek i kolegów. Zapraszamy do literackiej podróży przez przeszłość i teraźniejszość.

Księgarnia Wratislavia oraz Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu zapraszają na spotkanie autorskie, szóste z cyklu „Pomosty literackie”, które odbędzie się 19 października (w czwartek) o godzinie 18 w Księgarni Wratislawia (plac Legionów 14, Wrocław). Gościem wieczoru będzie wrocławski pisarz Stanisław Karolewski. Spotkanie poprowadzi Jacek Inglot. W drugiej części spotkania jego uczestnicy przypomną sylwetkę i twórczość wrocławskiego pisarza i podróżnika, Kamila Giżyckiego, zmarłego w 1968 roku.

Stanisław Michał Karolewski – ur. w 1983 r. we Wrocławiu, absolwent historii sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego, twórca i właściciel wrocławskiego Szarlatana – interdyscyplinarnego antykwariatu i miejsca kultury, gdzie pracuje od 2006 roku, autor powieści: „W piaskownicy światów. Epos wrocławski” (2009), „Bilet na Arkę” (2012), biograficznego poradnika: „Głodny Anioł. Jak wyleczyłem się z raka” (2010) i jego wersji rozszerzonej: „Pokonałem raka. 9 sposobów, dzięki którym wyzdrowiałem” (2013), oraz zbioru miniatur: „Szarlatańskie wersety. Rok w antykwariacie” (2015). Należy do wrocławskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Kamil Giżycki (ur. w 1893 w Grybowie, zm. w 1968 we Wrocławiu), pisarz, podróżnik, żołnierz i plantator, absolwent Politechniki w Monachium. Walczył podczas I wojny światowej, dostał się do niewoli i został zesłany na Syberię, skąd wykupiła go rodzina, został dyrektorem fabryki narzędzi rolnych, w 1917 roku wstąpił do korpusu czechosłowackiego i walczył z bolszewikami, w 1919 roku wstąpił w Nowosybirsku do polskiej dywizji syberyjskiej. Był zastępcą komendanta polskiego pociągu pancernego i służył w batalionie inżynieryjnym. Po okrążeniu dywizji w pobliżu Krasnojarska w styczniu 1920 wraz z grupą innych żołnierzy nie uznał kapitulacji i zbiegł poza kordon okrążenia. Po powstaniu Białych przeciwko Chińczykom wczesną wiosną 1921 wstąpił w szeregi Białych i jako ich wysłannik wyjechał do Sinciangu w celu nawiązania współpracy z generałem Bakiczem i atamanem Annienkowem. Po powrocie do Mongolii wstąpił do armii barona Ungerna. Walczył w czasie nieudanej ofensywy ungerowców na Urianchaj, a potem kierował zorganizowaną przez siebie fabryką produkującą granaty, miny i gazy bojowe. Jako dowódca oddziału chemicznego w połowie lipca wziął udział w ostatniej kampanii Ungerna atakującego rejon Wierchnieudińska w Rosji, a po załamaniu ataku oraz upadku Ungerna wraz z jego 2. brygadą przedarł się przez północną Gobi do Mandżurii. Tam został instruktorem wojskowym armii faktycznego władcy mandżurskiego, generała Zhang Zuolina, a potem pracował jako inżynier na Kolei Wchodniochińskiej. Odbył też krótką wyprawę na Sachalin i Kamczatkę, po czym latem 1922 wstąpił do armii białych generała Piepieliajewa, która miała wyruszyć na pomoc antybolszewickim powstańcom jakuckim.

W 1923 wrócił do Polski, w okolice Lwowa, ale w 1926 wyjechał jako preparator zwierząt z wyprawą Ossendowskiego do zachodniej Afryki, gdzie zwiedzał m.in. Kamerun. O tej wyprawie napisał książkę podróżniczą, wydał też wspomnienia z walk w Mongolii i podróży do Polski. W 1934 kupił dużą plantację w Liberii, ale w 1939 wrócił do kraju, by uczestniczyć w jego obronie. Podczas okupacji działał w Komendzie Głównej AK. Po wojnie mieszkał we Wrocławiu i utrzymywał się z pisania książek przygodowych dla młodzieży. W 1951 roku został współzałożycielem wrocławskiego oddziału Związku Literatów Polskich, a w 1955 roku otrzymał nagrodę literacką Wrocławia. W 1956 roku nagrodzono go Złotym Krzyżem Zasługi.

Kamil Giżycki patronował nieistniejącej już dziś Szkole Podstawowej nr 14 we Wrocławiu, a także filii Biblioteki Publicznej przy pl. Piłsudskiego, położonej w pobliżu jego domu na wrocławskich Karłowicach.

W legendzie o zaginionym skarbie barona Ungerna, rozpropagowanej przez Michałowskiego, Giżyckiego wskazywano jako depozytariusza tajemnicy miejsca ukrycia tego karbu (za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamil_Giżycki).

Kamil Giżycki (opowiadanie „Sjastun”, fragment)

Czarownik tańcem ilustrował zakładanie tykw. Niby to wspinał się na drzewo, wybierał odpowiednie rozgałęzienie konarów, troskliwie umieszczał tykwę, ześlizgiwał się po pniu i znów szukał innego, dogodnego dla swych celów drzewa.

Nagle przeraźliwy krzyk przeszył ciszę nocną! Krzyk człowieka napadniętego znienacka zabrzmiał jak wrzask antylopy zduszonej przez lamparta i po krótkim rzężeniu zamarł.

– Aaaa! – rozległo się teraz przerażone westchnienie widzów, ale już przed zdumionymi ich oczyma rozgrywał się dalszy ciąg pantominy. Majdan jakoby zapełnił się ludźmi, którzy biegali to tu, to tam, szukając czegoś, nawołując się.

Czarownik tak wiernie, tak obrazowo odtwarzał ruchy poszczególnych osób, że z kręgu widzów rozległy się. śmiechy i wołania:

– O, matko, matko! Przecież to Zizi!

– Kha! – zaśmiał się ktoś. – Czego tam szukasz, Belefanaj? Czarownik pochylił się nagle nad trupem, przyjrzał mu się uważnie, podniósł z ziemi nóż, wskazał palcem na rdzawe plamy krwi na klindze, a potem – niby przypadkiem – spostrzegł woreczek z ryżem. Z gestem niezmiernego zdumienia podniósł go, rozwiązał, wysypał kilka ziaren na dłoń – i zastygł w zadumie. Nie trwało to jednak długo, po chwili bowiem począł z zainteresowaniem oglądać woreczek, przy czym kilka razy rzucił szybkie, przenikliwe spojrzenie na siedzących opodal więźniów. A potem podszedł do ogniska, podsycił je kilku szczapami brewion i zawołał:

– Kobiety! Przynieście kocioł z wodą!

Nie upłynęła i minuta, a już dwie młode kobiety postawiły przy ogniu żelazny kocioł napełniony wodą. Czarownik skinął wtedy na mężczyzn, tych samych, którzy przyprowadzili podejrzanych, a ci natychmiast przybiegli, ustawili trójnóg z kamieni, postawili na nim kocioł, po czym przestrzeń między kamieniami wypełnili żarzącymi się węglami. Czarownik usiadł przy tej kuchni, podsycał żar świeżymi węglikami, a skoro woda w kotle zagotowała się – wsypał w nią całą zawartość woreczka. Mieszając gotujący się ryż skrwawionym nożem kilkakrotnie dorzucił jakichś ziół zmielonych w dłoniach na proszek.

Wkrótce powietrze nasiąkło smakowitą wonią ugotowanego ryżu. Wtedy czarownik podszedł tanecznym krokiem do kępy bananów rosnących na tyłach chat, wyciął z nich duży liść i podzielił go na pięć części. Powróciwszy do ogniska odstawił na bok kocioł i ugotowany ryż w równych porcjach nałożył na pocięte kawałki. A potem każdemu z więźniów podał jedną porcję zapraszając do jedzenia.

Więcej „Pomostach literackich” na podstronie projektu.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Zapraszamy na 1067 Czwartek Literacki

Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu zaprasza na 1067 Czwartek Literacki, który odbędzie się 12 października (czwartek) o godzinie 18 w Café Księgarni Tajne Komplety, ul. Przejście Garncarskie 2, Wrocław. Gościem wieczoru będzie młoda wrocławska pisarka i poetka Marta Kucharska. Spotkanie poprowadzi Jacek Inglot. Autorka została niedawno przyjęta w poczet członków SPP.

Marta Kucharska – ur. 22.05.1984, pisarka i poetka. Prozę i poezję publikowała m.in. w „Odrze”, „Toposie”, „Twórczości”, „Akcencie”, „Ricie Baum”, „Wyspie”, „Latarni Morskiej”, internetowej stronie Biura Literackiego. Finalistka jednego z Połowów organizowanego przez Biuro Literackie, wyróżniona drugą nagrodą w konkursie TVP 2 „Dolina kreatywna”. Wydała dwa zbiory opowiadań: „Kino objazdowe” (Papierowy Motyl, 2012) i „Saudade”(Mamiko, 2016) oraz tomik wierszy „Abisynia”(Zeszyty Poetyckie, 2014), nagrodzony drugą nagrodą w ogólnopolskim konkursie Złoty Środek Poezji za debiut poetycki. Mieszka i pracuje we Wrocławiu.

Marta Kucharska

„Czyściec” (opowiadanie ze zbioru „Saudade”)

Czyściec polega na tym, że nie ma w nim ciebie. Chodzę jego ulicami, taki blady i senny, mijam naszych wspólnych znajomych, witam się z krewnymi, którzy odeszli kilka lat przede mną. Są mili i gościnni, zapraszają mnie na niedzielny obiad, oprowadzają po mieście i opowiadają długie i nudne historie, jak na nowo ułożyli sobie życie. Częstują mnie też setkami dobrych rad, na przykład co zrobić, by ukrócić sobie męczarnie w czyśćcu albo dostać kredyt na życie wieczne w niebie (póki co, moja zdolność kredytowa jest żadna, jak oświadczył wysuszony anioł-urzędnik w banku „Gloria e Stefan”). Słucham ich jednym uchem, bo wcale nie jestem zainteresowany niebem, w przypadku, gdy nie znajdę tam ciebie, a przypuszczam, że od razu do nieba się nie dostaniesz, niezłym przecież byłaś ziółkiem. Stąd raczej poczekam.

Tak więc jest całkiem czysto i miło. Nieustannie kwitną drzewka migdałowe i bladoróżowe magnolie, które wydzielają z siebie delikatny, mydlany zapach. Gdy wychodzi się na miasto, zapach ten miesza się z kropelkami, jakie nadciągają ze strony oceanu, i idąc ulicą co chwilę odnajduje któryś z zapachów, jakim pachniałaś: Giorgio Armani, Coco Chanel, Chloe. Niestety, nawet gdy odnajduję twój zapach, i z bólu zaczynam wyć do ciebie, nie jestem w stanie sobie ulżyć, gdyż nie mam prawej ręki (na tym między innymi polega piekło czyśćca).

Ale poza tym nie jest źle. Mam tu swoich przyjaciół, z którymi regularnie umawiam się na karaoke, choć nadal nienawidzę śpiewać (pewnie dlatego że mój głos jest ciągle piskliwy jak u kastrata, a w dostępnym w konkursach karaoke repertuarze, nie ma nic nad religijne pieśni i kilka utworów Amalii Rodrigues). Co jakiś czas chodzimy też na paintballa albo do kasyna, co akurat jest nielegalne, i gdzie można przegrać wszystkie swoje grzechy za cenę czyichś dobrych uczynków. Hazard tu jest ryzykowny, a to ze względu na panujące w czyśćcu obostrzenia, zabraniające gier pod karą dostania „zawiasów” na najmniej sto następnych lat, jak i możliwość przejęcia po kimś rozmaitych grzeszków, co wydłuża czas oczekiwania na przelot do raju (czy wiesz że tutaj również pracuje Lufthansa i British Airlines? Swoja drogę ciekawe, jak wysoki musieli zapłacić okup, by wygrać ten przetarg?), mimo to chętnych nie brakuje. Korzystam z tej rozrywki rzadko, i wolę już wypady do kina „Sant Gabriel”, gdzie nieustannie wyświetlają Casablancę, albo do kawiarni „Verandas”, która wygląda niemal tak samo, jak nasza, tyle, że nigdy nie spotkałem tam ciebie, a ty przecież nigdy nie stroniłaś od mocnych trunków.

Powiem ci coś jeszcze, choć może nie powinienem. Mam tu nawet swoje kochanki. Spotykam się z nimi co jakiś czas, idziemy na spacer do Miejskiego Ogrodu, gdzie wszystkie drzewa mają ciepłe, pożółkłe liście, tak jak lubisz, a koło fontanny Świętego Szczepana stoi ojciec Roberto (on też najwyraźniej musi coś mieć na sumieniu, skoro od razu nie poleciał do raju, lecz nie miałem odwagi zapytać go co. Złośliwi jednak mówią, że jest tu już od stu dwudziestu lat i nie zapowiada się, by miał stad jakoś na dniach odlecieć). Ma on tu swój własny kram, w którym sprzedaje jadalne kasztany i cukrową watę. Te kochanki bardzo lubią, gdy kupuję im słodycze, zupełnie jakby były małymi dziewczynkami. Potem idziemy do „Verandas” albo „Casa dos biscos”, zamawiamy duże ilości alkoholu, tańczymy. Jedziemy do niej albo do mnie, albo do któregoś z hoteli, które pracują równie nielegalnie jak kasyna.

Choć spotykam się z pięknymi kobietami, nie wyłączając modelek, jakich we wczesnochłopięcym wieku wycinałem fotografie, nigdy nie przeżyłem tu orgazmu. Z tego co mówił mi mój zaufany przyjaciel, na tym polega między innymi piekło czyśćca. Stąd po pewnym czasie wszyscy stają się wykastrowanymi aniołami, eunuchami, o załzawionych oczach, podobnymi do chorych z zespołem Marfana. Dlatego też spotykam się tu z innymi kobietami. By, gdy się pojawisz, być gotowym cię objąć. I pamiętać, jak to się robi.

O ile w ogóle się pojawisz, bo póki co czyściec polega na tym, że nadal nie ma w nim ciebie. Nie dostałem telegramu, że może być inaczej.

Projekt sfinansowany przez Miasto Wrocław.

www.kreatywnywroclaw.pl

Zapraszamy na Pomosty literackie
Spotkanie nr 5

Współcześni wrocławscy pisarze mówią o swojej twórczości i przypominają sylwetki nieżyjących koleżanek i kolegów. Zapraszamy do literackiej podróży przez przeszłość i teraźniejszość.

Księgarnia Wratislavia oraz Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu zapraszają na spotkanie autorskie, piąte z cyklu „Pomosty literackie”, które odbędzie się 5 października (w czwartek) o godzinie 18 w Księgarni Wratislawia (plac Legionów 14, Wrocław). Gościem wieczoru będzie wrocławski pisarz Krzysztof Rudowski. Spotkanie poprowadzi Gabriel Leonard Kamiński. W drugiej części spotkania jego uczestnicy przypomną sylwetkę i twórczość wrocławskiej pisarki, Jadwigi Skotnickiej, zmarłej w 1992 roku.

Krzysztof Rudowski – ur. 1960 r., prozaik, poeta, dramaturg. Zadebiutował w roku 2000 powieścią „Stopy Pana Boga – metafizyczny przewodnik po Tatrach” (wznowienie 2007), będącą prozą poetycką o licznych odniesieniach literackich i filozoficznych, której tłem są ukazane z topograficzną dokładnością Tatry. Jest autorem odkrywczego dramatu pt. „Czat” (publikacja „Dialog” i wyd. słowo/obraz terytoria), diagnozującego świat wirtualny u zarania ery internetowej. Utwór zrealizowano jako słuchowisko radiowe (wyróżnione na festiwalu Dwa Teatry) oraz przeniesiono na deski sceniczne w krakowskim Teatrze Współczesnym (w obsadzie m.in. Danuta Stenka i Jan Peszek). W powieści z roku 2005 „Powrót” (wyd. Twój Styl) na podstawie losów polskich emigrantów zarobkowych, żyjących w świecie pozbawionym już granic, autor ukazuje trwałą przepaść między Wschodem i Zachodem, jaka wciąż tkwi w mentalności obywateli naszej części Europy. W roku 2009 zostało wydane najobszerniejsze dzieło Krzysztofa Rudowskiego „Rękopis zapodziany w Saragossie” (wyd. Zysk i S-ka) – nawiązujące do niezwykłej powieści Jana Potockiego, która od 200 lat zapładnia naszą wyobraźnię. W szkatułkowym tekście znajdujemy liczne nawiązania do innych utworów z nurtu fantastyki literackiej, autorstwa Tomasza Manna, Michała Bułhakowa, Borisa Viana czy J. L. Borgesa. Autor publikował również poezję i krótkie formy prozatorskie w „Twórczości”, „Odrze” i „Akcencie”. Ponadto wydał: „Punkt obserwacyjny” (2008), „Nowele dwukrotne” (2011), „Trzydziestolecie” (2012).

Jadwiga Skotnicka (ur. 1926, zm. 1992) urodziła się w Tarnopolu. Od 1948 roku mieszkała we Wrocławiu, gdzie zdała maturę i ukończyła studia polonistyczne. Przez kilkadziesiąt lat pracowała jako redaktorka Polskiego Radia we Wrocławiu. Napisała ponad sto słuchowisk radiowych zrealizowanych w kraju i za granicą (m.in. we Francji, Szwajcarii i ZSRR) oraz przygotowała wiele adaptacji, wśród których warto wymienić „Sławę i chwałę” czy „Cichy Don”. Tworzyła cykliczne felietony i reportaże radiowe. W roku 1972 została wyróżniona „Złotym Mikrofonem”. Poza radiem istotnym elementem jej twórczości były małe formy prozatorskie, w których osiągnęła prawdziwe mistrzostwo. Opublikowała kilka zbiorów opowiadań – „Pani Ptasia i inni”, „Mgła”, „Mandarynki o czwartej nad ranem”, „Strachy na wróble”, Ptak z tamtej strony szyby” (słuchowiska) – w najlepszych krajowych wydawnictwach (m.in. w Wydawnictwie Literackim). Te miniatury stanowią kapitalny obraz ówczesnej rzeczywistości, mówiąc o okresie powojennym – a przede wszystkim czasie małej stabilizacji – o wiele więcej niż najlepsze opracowania historyczne. Autorka popisała się w nich wyjątkowym darem obserwacji i czymś, o czym dzisiejsi prozaicy powoli zapominają: świetnymi, wartkimi dialogami. Przede wszystkim jest to jednak doskonała robota literacka.

Więcej „Pomostach literackich” na podstronie projektu.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

IX Turniej Jednego Wiersza
„Wiosna Poetów”

11 maja 2017 roku w klubokawiarni Mleczarnia (Wrocław, ul Włodkowica 5) odbyła się IX edycja Turnieju Jednego Wiersza „Wiosna poetów”, organizowanego z przerwami od 2007 roku przez wrocławski oddział Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W konkursowym jury zasiadł Gabriel Leonard Kamiński, Jacek Bierut i Ewa Sonnenberg. Sędziowie wysłuchali wierszy 25 autorów.

Nagrody otrzymali: I. (800 zł) Gabriela Iwińska, II. (400 zł) Kaja Drozdowska, dwie równorzędne III. (po 200 zł) Justyna Sieniuć i Paweł Buczma. Przewodniczący jury, Gabriel Leonard Kamiński, w wygłoszonym po turnieju podsumowaniu podkreślił wysoki poziom artystyczny wyróżnionych utworów.

Przed turniejem, w ramach specjalnego 1065 Czwartku Literackiego, odbyło się spotkanie z wrocławską pisarzem i poetą Gabrielem Kamińskim. Całą imprezę prowadził Jacek Inglot. (JI)

TEKSTY NAGRODZONE

 

Gabriela Iwińska (I nagroda)

* * *

Z tamtego dnia

zginęło pięć ptaków i wycięto dwa drzewa.

Rozstały się ulice, jeśli widziałeś jakichś przechodniów

to odeszli w odpowiednie cyfry, w zamknięte okna, w przekręcony zamek.

Ktoś niechcący stłukł niebo,

chociaż mówiło się, powtarzało się nie czyń drugiemu i tak dalej.

Ktoś musiał zrobić to za mocno.

Słońce zarabia mniej, więc wpada rzadziej. Twoje dwa metry

I twoje wielkie jak szklarnia ręce zdjęto z pamięci.

Podobno w tamten dzień widziano twój wzrok po drugiej stronie mostu.

Wiem, bo to ja go zobaczyłam. Rok potem.

 

 

Kaja Drozdowska (II nagroda)

TACY WY

To była wykurwista noc.

Ona cała, kurwa, moja.

Kurewsko seksowna,

Że nie da się, kurwa, rąk oderwać.

*

Ja świeczki jej paliłem, kurwa, uwierzycie?

Noc trwała dłużej, niż się paliły.

*

Będę ją nakurwiać co noc,

Tę najlepszą, kurwa, dziwkę w mieście,

poezję.

*

 

Justyna Sieniuć (III nagroda)

SUPERMAJSTER

Mógłby mnie pan naprawić. Bez prawa najmu

i odmowy skupić się na prawidłowym działaniu

części, kompletów i komplementów. Ponownie

skomponować każdą część. Odnowić najbardziej

wadliwą usterkę. Poprawić defekt wrodzony

na nienarodzony.

*

Prawie bez szwanku – oprócz dziur na tapicerkach.

Dobrze pan wie, co mam na myśli. Choć nasza relacja

nie jest filozofią, nie wymyśliłabym niczego. Wydajność

maleje w miarę prędkości. Żywię się tylko wspomnieniem

o panu.

 

 

PAWEŁ BUCZMA (III NAGRODA)

NIE PAMIĘTAŁEM

kurwa

w ogóle nie pamiętałem

że z ryja leciała mi fontanna

że gdyby nie własna matka to bym umarł

że obróciła mi mordę w prawo

lewych nie lubi chyba do teraz

że miałem wizje spacerowe po domu

że nasikałem do szafy

że to wszystko działo się jednej kurwa nocy

niesłychane

nad ranem policja przyjechała do domu

wypytywała matkę

gdzie kurwa byłem o 2.38

ona grzecznie odpowiedziała

że się zatrułem i byłem w domu całą noc

nie pamiętałem tego

że zabiłem kolegę

przypadkiem

nie pamiętałem żebym siedział

od wczoraj wiszę

Imprezę sponsorowała Gmina Wrocław

Zapraszamy na 1066 Czwartek Literacki –
dwoje autorów!

Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu zaprasza na 1066 Czwartek Literacki, który odbędzie się 13 czerwca (wyjątkowo we wtorek) o godzinie 18 w Café Księgarni Tajne Komplety, ul. Przejście Garncarskie 2, Wrocław. Gościem wieczoru będzie wrocławska poetka i eseistka Urszula Benka oraz poeta i pisarz Stanisław Pasternak, jeden z nestorów wrocławskiego środowiska literackiego. Spotkanie poprowadzi Gabriel Leonard Kamiński. Zebrani twórcy porozmawiają o swoich ostatnio wydanych książkach, a także o najnowszych tendencjach we współczesnej poezji.

Urszula Małgorzata Benka – poetka, prozaik, autorka esejów, krytyk sztuki, tłumaczka literatury francuskiej i angielskiej. Doktor humanistyki, studiowała także psychologię. W latach 1983-1987 przebywała we Francji. W 1987 wyjechała do USA. Była stypendystką rządu francuskiego, Europejskiej Organizacji Niezależnych Intelektualistów w Paryżu, dwukrotnie stypendystką Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Rządu Saksonii. Członek nowojorskiego PEN Club. Twórczość Urszuli Benki była tłumaczona na wiele języków, m.in. na angielski, czeski, fiński, francuski, niemiecki, szwedzki, rosyjski. Opublikowała m. in. tomiki poezji: „Chronomea” (1977), „Dziwna rozkosz” (1978), „Nic” (1984), „Perwersyjne dziewczynki” (1984), „Ta mała Tabu” (1992), „Kielich Orfeusza” (2003) oraz tom prozatorski „O” (1998) i zbiór esejów „Psychomitopolityka” (2005), wyróżniony przez Fundację Kultury. W 2009 roku napisała powieść pt. „Magdalena” (niepublikowana).

* * *

Mam teraz biały cień

i on płynie, potrafi falować, drgać,

potrafi stawać dęba.

I wtedy przyświecam sobie cieniem,

dosiadam cienia, kąpię się ze świata i Boga.

Bardzo dbam,

aby go nie uświnić żadnym sacrum,

nie ogłupić żadną granicą

szaleństwa czy rozpaczy.

Urszula M. Benka

Stanisław Pasternak – ur. w roku 1937 w Gródku Jagiellońskim w rodzinie chłopskiej. Debiutował jako poeta w tygodniku „Odra” (1958). Ukończył studia na Uniwersytecie Wrocławskim uzyskując stopień magistra Historii Sztuki. Pracował jako asystent w Muzeum Śląskim w Dziale Malarstwa Współczesnego. W czasie studiów latał sportowo jako pilot szybowcowy i samolotowy. Wydał cztery tomy poezji: „Słowa i Rzeczy” (1967), „Modlitwy o Annę” (1969), „Elegie” (1975), „Opinie” (1993) oraz dwa tomy prozy: „Nieznajoma” (1969), „Zapamiętywanie nagiej córki” (1972). Od 1970 roku pracował jako instruktor samolotowy szkoląc pilotów w Aeroklubie Wrocławskim oraz jako pilot zawodowy. Brał udział w akcjach ochrony bawełny w Sudanie i Egipcie jako pilot agro, wykonywał też loty z pasażerami. Ukończył ostatnio powieść, która jest rozwinięciem jego wcześniejszej prozy, zatytułowaną „Zdjęcia intymne z jednego sezonu”. W roku 2016 w wydawnictwie Atut wydał tom wierszy wybranych „Wracam z tym czasem rozgniecionym w zębach”.

RAPORT TW OPINIA I

W pracy	koleżeński
znał się na tym	pisał
w tym kierunku specjalizował się popołudniami	aby
zaliczyć to jako	wieczorową szkołę aktywu
W krajobrazie był zawsze	intymny
widziano go w pozycji	poziomej
a w pionowe pasy	miewał marynarki
szyte ozdobnym	ściegiem
tak grubym że aż politycznym sekretarka	poznała ornament
ornament typu	wschodniego
Podziwiał ryby w akwarium	kolory
kształty	oraz
sposób rozmnażania	były też
przedmiotem dyskusji w	pracy
tak jak zidiociali królowie francuscy	którzy
nie pracowali	nad historią
a nigdy im tego	nie zapomni
Przeżył 20 października	1977
do godziny 19.00	do ostatniego gwizdka sędziego
w meczu	Polska_Portugali
na zwycięski remis 1:1	na stadionie Śląskim
Od tego czasu	ponoć
czuł się coraz	lepiej
mimo że nigdy	nie przysięgał
nie podjął zobowiązania	by czuć sie dobrze
Zgarniał	z siebie okrycie bieli
zaraz po połogu	żony
aby	nie stracić wiary
wciąż odnawianej	zaraz
po	pierwszym maja
zimowego miesiąca	W butach z cholewami
przez nawianą zaspę	śniegu
aż do	ostatniego
/ a czynił to mniemany że z powodu braku dostatecznych danych bibliograficznych w jego pracy o konieczności podbudowy ideologicznej pracowników budowlanych co zda się wywodzić  lat pięćdziesiątych szóstych i wcześniejszych jak i również nieco późniejszych znacznie po sześćdziesiątych ósmych osiemnastego wieku a może i grubo wcześniejszych zarówno i późniejszych/
Zaparł się w	nim
smak	soli
mamy dane	zawsze we wtorki przesalał ziemniaki
zresztą dobrze nasycone	simazinem
i	innymi herbicydami
/to zresztą nie dotyczy jego charakterystyki a może być definicją warunkową albo dopuszczającą zależnie za jaką i w jakim wydziale będą ją uznawali/

Stanisław Pasternak

Projekt sfinansowany przez Miasto Wrocław.

www.kreatywnywroclaw.pl

Turniej Jednego Wiersza „Wiosna poetów”
 11 MAJA – IX EDYCJA!

Wrocławski oddział Stowarzyszenia Pisarzy Polskich zaprasza na IX edycję Turnieju Jednego Wiersza „Wiosna poetów”, który odbędzie się 11 maja (czwartek) w Klubokawiarni Mleczarnia (ul. Włodkowica 5, Wrocław). Początek imprezy o godzinie 18.00.

W puli nagród 1600 zł!

Konkurs jest przeznaczony dla młodych twórców (do 35 lat) i polega na publicznym zaprezentowaniu jednego oryginalnego i nie publikowanego wcześniej wiersza o rozsądnej długości (powinien zmieścić się na stronie maszynopisu, kopię utworu deponuje się u przewodniczącego jury, nie podlega zwrotowi). Sędziować będzie jury w składzie: Ewa Sonnenberg, Jacek Bierut oraz Gabriel Leonard Kamiński (przewodniczący). Imprezę poprowadzi Jacek Inglot.

Uwaga: aby otrzymać nagrodę, trzeba podać dane potrzebne do wypełnienia umowy o dzieło (NIP, PESEL itd.).

Przed turniejem, w ramach specjalnego 1065 Czwartku Literackiego, odbędzie się spotkanie z wrocławską pisarzem i poetą Gabrielem Leonardem Kamińskim.

Gabriel Leonard Kamiński, ur. w 1957 r., absolwent Instytutu Bibliotekoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Domu Książki we Wrocławiu. Pracował w Wyd. Dolnośląskim jako kierownik księgarni „Centralna” im. Worcella (1989/1990). Od 2001 roku pracuje jako dziennikarz i recenzent w Portalu Księgarskim. Od 1990 roku członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Laureat ok. 40 ogólnopolskich konkursów poetyckich. Jest autorem kilkunastu  książek poetyckich. mi.n: Opis rzeczy szczególnie martwych (1981, OTO Kalambur), Nie ma między nami różnicy (1983, OKiS, ZLP), Ulica Przodowników Pracy (1988, MAW), Deja vu (Rękodzielnia Arhat, 1999), Wratislavia cum figuris (ATUT, 2002), Roth. Nowy Testament (2006, SPP), Pejzaże (2008, MaMiko/ ATUT), Wratislavia cum figuris I – wznowienie (zapis na płycie DVD, Przecinek) i uzupełnione wznowienie Roth. Nowy Testament (2011, Sorus), Wratislavia cum fiugris II (2012, ATUT), ostatnio Mój rok 1968 (ATUT, 2013), który swoim patronatem objął IPN. W 2012 roku wydawnictwo Forma opublikowało zbiór opowiadań Pan Swen albo Wrocławska Abrakadabra. W 2014 r. Forma opublikował Listy do Van Gogha, powieść Pani Czerwenkowa i zbiór opowiadań Opowieści wieży Eiffela. W 2016 roku wydał dwa tomy wierszy: Ballada o domu i innych rzeczach śmiertelnych (Anagram) i Jestem, ocalałem (Atut). Stypendysta MKiDN 2007 i 2012.

PIELGRZYMUJĘ DO ŹRÓDEŁ

Ubrany w sprany sweter, z plecakiem wypełnionym

książkami i kromkami chleba; jedna od święta

jak opłatek, objeżdżam wszystkie miejsca natchnienia,

wieże kościołów, kopuły cerkwi, synagogi,

protestanckie zbory, mijam rozmodlonych tłum,

skupione ludzkie kapliczki , pełne dziękczynnych gestów,

spełniające się w oczekiwaniu sacrum, wpatrzone

w święte twarze, w oczekiwaniu nadprzyrodzonej mocy

uzdrawiania zbolałej duszy, umęczonego ciała.

*

Obserwuję, jak pełni lęku i nadziei wpatrują się

w monument nieba wsparty na zapalonej świeczce,

ta, nie mogąc być bardziej anielska, rozjaśnia

ścieżki biegnące między pagórkami świeżo

skoszonej trawy, jej zapach miesza się z wonią

kadzideł, wtedy zamykam oczy, poddając się

rytmowi przepływających chmur, ich

przeźroczyste ciała jakby żywcem wyjęte

z blakeowskich aniołów, podobne

do ruchomych wydm opuszczają ikonostas

na palcach przechodząc obok tłumu

na oślep wpatrzonego w puste niebo

*

I wiem, że poznam cię po śladach na piasku,

będą krzyżować się strony świata,

na wszelki wypadek

usiądę przy każdej  z nich z osobna.

*

12/05/16

z tomu „Wróżenie z pamięci”*

Imprezę wspiera finansowo Gmina Wrocław.

Zapraszamy na 1064 Czwartek Literacki

Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział we Wrocławiu zaprasza na 1064 Czwartek Literacki, który odbędzie się 30 marca (w czwartek) o godzinie 18 we Wrocławskim Domu Literatury (Klub Proza, II piętro), Przejście Garncarskie 2, Wrocław. Gościem wieczoru będzie Krzysztof Rudowski. Spotkanie poprowadzi Waldemar Okoń.

Krzysztof Rudowski – prozaik, poeta, dramaturg.

Zadebiutował w roku 2000 powieścią „Stopy Pana Boga – metafizyczny przewodnik po Tatrach” (wznowienie 2007), będącą prozą poetycką o licznych odniesieniach literackich i filozoficznych, której tłem są ukazane z topograficzną dokładnością Tatry.

Jest autorem odkrywczego dramatu pt. „Czat” (publikacja „Dialog” i wyd. słowo/obraz terytoria), diagnozującego świat wirtualny u zarania ery internetowej. Utwór zrealizowano jako słuchowisko radiowe (wyróżnione na festiwalu Dwa Teatry) oraz przeniesiono na deski sceniczne w krakowskim Teatrze Współczesnym (w obsadzie m.in. Danuta Stenka i Jan Peszek).

W powieści z roku 2005 „Powrót” (wyd. Twój Styl) na podstawie losów polskich emigrantów zarobkowych, żyjących w świecie pozbawionym już granic, autor ukazuje trwałą przepaść między Wschodem i Zachodem, jaka wciąż tkwi w mentalności obywateli naszej części Europy.

W roku 2009 zostało wydane najobszerniejsze dzieło Krzysztofa Rudowskiego „Rękopis zapodziany w Saragossie” (wyd. Zysk i S-ka) – nawiązujące do niezwykłej powieści Jana Potockiego, która od 200 lat zapładnia naszą wyobraźnię. W szkatułkowym tekście znajdujemy liczne nawiązania do innych utworów z nurtu fantastyki literackiej, autorstwa Tomasza Manna, Michała Bułhakowa, Borisa Viana czy J. L. Borgesa.

Autor publikował również poezję i krótkie formy prozatorskie w „Twórczości”, „Odrze” i „Akcencie”. Ponadto wydał: „Punkt obserwacyjny” (2008), „Nowele dwukrotne” (2011), „Trzydziestolecie” (2012).

W czasie spotkania będzie można posłuchać muzyki Krzysztofa Rudowskiego, ponieważ pisarz od lat zajmuje się również tą dziedziną sztuki. Wraz z wrocławskim gitarzystą Arturem Ambrożukiem współtworzy zespół Demode Cobo – formację o płynnym składzie (od duetu po kwartet) – gdzie w autorskiej formie prezentowane są własne kompozycje i oryginalne interpretacje standardów jazzowych. Wieczór rozpocznie występ obu artystów.

KAZIMIERZ NAD WISŁĄ (nowela pochodzi ze zboru „Nowele dwukrotne”)

Kazimierz był zmęczony. Wernisaż – bardzo udany; gratulacjom nie było końca. Kilka osób przyjechało specjalnie z Krakowa, Wrocławia i stolicy. Organizatorzy spisali się na medal. Cóż, gdy, po chwilach uniesienia w salach wystawowych, nadchodził czas nocy. Goście pojechali swoimi pięknymi samochodami. Miejscowi miłośnicy sztuki wrócili do kazimierskich mieszkań, a na niego czekały puste ściany hotelu. Na szczęście tylko do piątej rano, kiedy miał pociąg do Warszawy.

Panie z galerii przesympatyczne. A wprowadzenie i o mówienie wystawy przygotowane przez panią Teresę – już dobrze znaną z podobnych wystąpień na wystawach bardziej uznanych sław niż Kazimierz – rewelacyjne. Aż dziwne, że taka elokwentna osoba nie przeniosła się jeszcze do stolicy; choć – na co zwrócił nieraz uwagę – obecna była na wszystkich ważniejszych wydarzeniach w kraju.

Przed galerią jeszcze kilka osób. Ostatnie miłe słowa, gratulacje.

– Panie Kazimierzu… – pani Teresa pojawiła się niespodziewanie, bo miał wrażenie, że poszła już jakiś czas temu.

– Tak?

– Chodźmy jeszcze gdzieś na kawę czy może kieliszek wina – zaproponowała swoim aksamitnym głosem obdarzonym nienaganną dykcją; chciałoby się powiedzieć – radiową dykcją. – To dla mnie była ostatnia wystawa w Polsce.

– Coś podobnego?

– Przenoszę się do Berlina. Też do galerii. Nowej. Berlin to teraz centrum artystyczne Europy. No i wielki plac budowy.

Mała knajpka przy ryneczku. Piją wino czerwone. Głos Teresy jest ciepły, oczy Teresy są kocie. Kazimierz jest w jej mocy. W mocy tego wieczoru i nadchodzącej nocy.

Teresa mówi piękną polszczyzną. Buduje zdania z niebywałą elegancją. Okazuje się, że jest po kilku fakultetach filologicznych, artystycznych, zna całą kulturalną śmietankę. Ale przede wszystkim ma absolutnie doskonałą dykcję.

Są już na ty. Patrzą sobie w oczy. Dwoje samotnych ludzi. Kobieta i mężczyzna. Jutro wyjeżdżają daleko stąd. Do Warszawy, do Berlina.

– Chciałabym obudzić się przy tobie.

Kazimierz takie słowa słyszy po raz pierwszy w życiu. Zawsze, zanim zdobył kobietę, musiał włożyć wiele wysiłku w uwodzenie.

– Chciałabym obudzić się przy tobie.

A następnie Teresa mówi długo i pięknie o potrzebie uczucia, o namiętnościach, o seksie. Mówi tak kwieciście, że Kazimierz zastanawia się, jak to możliwe, by w języku polskim, tak ubogim w intymne słownictwo, ominąć te wszystkie rafy koralowe wulgarności. Istny kunszt.

O północy idą do hotelu. Kładą się natychmiast do łóżka i zaczynają kochać się z niezwykłą intensywnością.

– Pierdol mnie z całych sił! – wykrzykuje w ekstazie Teresa.

Spotkanie z pisarzem odbędzie się w ramach Wrocławskich Spotkań Literackich, cyklicznego przedsięwzięcia objętego patronatem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddziału we Wrocławiu i Wrocławskiego Domu Literatury.